Soms zijn het van de kleine die het doen om even weer terug te gaan in de tijd. Neem nou de eerste zin van deze tekst. ‘Het zijn de kleine dingen die het doen’. Als ukkie werd ik ook wel klein dinkie genoemd, dus toen ik die uitspraak hoorde, werd ik boos en moest ik heel hard huilen. Mijn ouders snapten er niks van, wat is er nou? Na wat snikken kon ik zeggen wat er was. Al grijnzend hebben mijn ouders mij toen uitgelegd dat het echt niet zo was dat ik alles deed. Zelf was ik ervan overtuigd dat ze dachten dat ik alle stoute dingen had gedaan.

Maar nu dwaal ik af, die kleine dingen… Een bepaald moment, een liedje op de radio, een situatie. Nu voel ik zoveel sterker wat mijn ouders op bepaalde momenten hebben gevoeld. Begrepen heb ik veel en heb mij ook veel heel goed voor kunnen stellen, maar ervaren is net dat kleine stapje meer. Bezorgdheid als een van de kinderen het moeilijk heeft, zo rot om te zien, dat is iets wat blijft knagen. Nu voel ik die ervaring in plaats van dat ik die zo goed begrijp. Een stukje machteloosheid omdat het onmogelijk is om je in tweeën te splitsen, laat staan in vieren. Er voor iedereen willen zijn, maar dat niet kunnen en oh ja, jezelf niet vergeten. Nog een belangrijk concept.

Maar ik ervaar ook de positieve dingen, zeker! Het op zien groeien van de jongens, hoe ze zich ontwikkelen. Het meevoelen in hun geluk want als ze dat uitstralen voel je dat net zo goed als dat ze uitstralen wanneer het niet goed gaat en ze het moeilijk hebben. Het kunnen vertellen over de wereld, de mooie dingen, het bewust maken van de natuur om hen heen. Dat laatste stukje is iets wat we ook echt mee hebben gekregen van mijn moeder. Gelukkig worden van die specht in de tuin, of het zien van een roodborstje, een konijn, de bloemen die in bloei komen, de prachtige herfstkleuren, de wolken in de lucht. Bewondering heb ik hiervoor. Mijn moeder is helaas een aantal jaren geleden overleden, hoewel het soms voelt als gisteren, en soms is het zover weg, heel raar. Mam lag ik bed in de kamer naast de schuifdeuren, zo was ze overal bij en kon ze echt genieten van de kleine dingen in de tuin. Stralend vertelde ze over de eekhoorn die elke dag in de tuin kwam, en de vogels die op het terras zaten. De kleine mooie dingen in het leven. Bewonderenswaardig, haar positiviteit. Toen het slecht ging en ik richting onze ouders reed, ik bijna bij huis, zag ik de eekhoorn dood liggen op de weg. Vergeet dat nooit meer. Heel gek maar dat was voor mij echt zo’n teken, het is nu echt bijna voorbij. Helaas was dat ook zo. Maar het mooie dat we hebben meegekregen zit diepgeworteld in ons als gezin. Ik hoop dat ik datzelfde mee mag geven aan onze kinderen. Positiviteit en bewondering van de kleine grote dingen in het leven zoals de natuur om ons heen.

Carpe diem

liefs,

Joosje