Jullie hebben vast al eerder van mij gehoord, mijn naam is Paco. Mijn vrouwtje heeft wel een keer over mij geschreven. (Adoptie hond)  Maar nu is het mijn beurt, want oh oh, ik kan wel boeken schrijven over hoe jullie mensen de wereld anders bekijken dan wij, honden.

Neem nou afgelopen weekend. De tijd werd verzet. Hoezo? Ik ben toch echt gewend om gewoon lekker op tijd naar buiten te gaan. Dus waarom hebben jullie mensen nou bedacht dat ik een uurtje langer met mijn pootjes over elkaar voor de deur moet gaan liggen wachten omdat jullie de boel in de war schoppen? Nee, ik doe er niet aan mee hoor. Net als mijn vriendje Milka, die denkt er hetzelfde over. Dus toen wij zondagochtend om 6:00 uur (nieuwe tijd) voor de deur naar buiten zaten te staren in de hoop dat ons bazinnetje verstandig was en niet mee zou doen aan die verzette klok, zagen we iets gevaarlijks! En dit was heel serieus! De luilakken hun bed nu echt wel uitkomen, klok verzet of niet, want er was echt gevaar!

Gelukkig hebben ze hier in huis ons tweetjes om de boel in goede banen te lijden en om ze te beschermen tegen het gevaar wat altijd op de loer ligt. Maar of ze nou dankbaar daarvoor zijn? Nee hoor! Wat zijn ze toch ontwetend, zucht…

Maar laat ik terug komen op het grote gevaar wat wij zondagochtend zagen. Er zat een explosieve prikkelbal op het terras, zomaar voor de deur! Nou ja zeg! Zomaar ineens! Gisteravond hadden we nog alles nagekeken en de omgeving was veilig. En nu, zo’n eng ding! Wij blaffen, en blaffen. ‘Hallo!!! Kom je bed uit!!!! Nu!!!!’ Man man man, wat een gedoe. Gelukkig kwam ons bazinnetje snel beneden. Slaperig, haren recht overeind, en mopperen op ons! Daar snappen wij nou echt niks van. Beschermen we de boel en wat doet ze? Mopperen. Helemaal onterecht natuurlijk!

Gelukkig kijkt ons bazinnetje naar buiten, want ze had echt wel door dat wij wat zagen. ‘Wat is dat nou weer, ik zie niks’ was haar reactie. Ik kijk haar doordringend aan. Ze heeft haar bril nog niet op, sjonge jonge, dan ziet ze ook niks. Ze doet de achterdeur open. Meteen gaat de expolsieve prikkelbal in de aanval! Wij blaffen en proberen de boel te redden door een poging te wagen om, met gevaar voor eigen leven, de prikkelbal weg te halen.

Wat toen gebeurde, ik stond perplex! We mochten die prikkelbal niet lastig vallen?!?!? Hoezo??? Ziet ze het dan niet???? Ze noemde dat ding ‘een egeltje’. En nee, niet gewoon een egeltje, maar een ‘lief’ klein egeltje! Nou vraag ik je…. dat is toch niet normaal? Wij moesten weer naar binnen en ons bazinnetje regelde het wel even. Met grote ogen zaten we te kijken van achter het glas. We hoorden zoiets van ‘ah, wat doe jij nou hier?’ en ‘ben je geschrokken? Ik zet je wel even weg’. Ze pakt een paar handschoenen en pakt het grote gevaar genaamd ‘egel’ op en loopt ermee weg.

We hielden onze adem in, daar ging ons bazinnetje, misschien werd ze nu wel opgegeten door die prikkelbal! Met spanning zaten we te wachten. Gelukkig, ze kwam weer terug. We mochten weer even naar buiten. De prikkelbal was weg….

Toch wel dapper van haar hoor, dat ze dat zomaar durfde. Maar ik vraag me wel af, of ze nou echt niet door had dat het wel heel gevaarlijk was wat ze deed zo in de vroege morgen.

Toen ons bazinnetje binnen was liep ze te mopperen. Zoiets van ‘ik had lekker uit kunnen slapen’ en ‘ waar was dat nou voor nodig’. Nou, ze mag blij zijn dat wij er waren om haar te waarschuwen, en als bonus heeft ze nu extra plezier van haar lange dag! Anders had ze nog in haar bed liggen luieren.

Gelukkig was haar boosheid weer snel weg en kregen we ons welverdiende ontbijt. Wij blij, zij blij. Kon ze zich ook maar gelijk aankleden om de grote honden, die ze pony’s noemt, naar de wei te brengen.

Ik zeg, eind goed, al goed!

Grote poot,

Paco