Vrijdag. Terwijl Nederland ontwaakt rij ik op de snelweg. Het is nog donker buiten, langzaam begint het licht te worden. Vrijdag, een rare dag vandaag. Het einde van de zomer, het begin van de herfst. De eerste regendruppels tikken op de auto, het begint harder te waaien. Eigenlijk is het weer om je nog eens om te draaien in bed. Of om lekker op de bank te kruipen met een goed boek. Herfst, de zomer lijkt nu echt voorbij. Straks kleuren de bladeren weer mooi rood.

Onderweg luister ik naar de radio. Het nieuws van gisteren, het tragische ongeluk met de bakfiets. Terwijl ik luister denk ik aan de kinderen, de ouders, de leidster, de opa’s en oma’s, eventuele broertjes en zusjes, klasgenootjes, vriendjes en vriendinnetjes, en zeker ook aan de treinmachinist. Wat een omslag, de wereld totaal ingestort. De grootste angst eigenlijk van iedereen, zo opslag alles kwijt. Niet te bevatten. Zo triest. Zo snel kan het gaan. Onvoorstelbaar.

Denk vandaag extra aan elkaar en koester de mooie momenten. Gisteren werden we weer met de neus op de feiten gedrukt en wederom merken we drie dubbel en dwars hoe belangrijk dit alles is. Carpe diem.

Alvast een fijn weekend, maak er iets moois van.

Joosje